വേദാന്തങ്ങളിലെഴുതപ്പെടാത്ത കവിതകൾ

നിത്യ ഹരിത ദേശങ്ങളിൽ
പെരുമഴ പെയ്യിച്ച്‌ 
ഊഷര ഭൂമികയിൽ
തീക്കാറ്റായുറഞ്ഞ്‌ തുള്ളുക
അപ്പത്തിനു വിയർക്കാനോടുന്നവന്റെ
കണങ്കാലൊടിച്ച്‌
ആത്മീയ വ്യാപാരിക്ക്‌
ആറ്റുകൊഞ്ചൊരുക്കുക
കവിത കെട്ടുന്നവന്റെ മൂർദ്ധാവിൽ
അർബുദം കുത്തിവെച്ച്‌
കുരിശുകൃഷിക്കാരനു മണ്ണൊരുക്കുക
മൈലാഞ്ചി പൂക്കേണ്ടുന്ന
പെരുനാൾ രാവുകളിൽ
പത്തായം കൊള്ളയടിച്ച്‌ നീ
കൊടുങ്കാറ്റിനു കോപ്പുകൂട്ടുക
വഴിയൊക്കെയൊടുങ്ങുന്നൊരു
തെക്കൻ മലഞ്ചെരുവിൽ
തീ പൂത്തിറങ്ങുമെന്ന്
വേദാന്തം പാടുക
അടഞ്ഞ കണ്ണിനപ്പുറമൊരു വസന്തം
ഹിമം മൂടിക്കിടപ്പുണ്ടെന്ന്
പൊട്ട ജനതയ്ക്ക്‌ പൊയ്‌ വാക്ക്‌ നൽകുക
കവിതയൊക്കെയും കരിഞ്ഞു തീരുന്ന 
കറുത്ത രാവിനെന്നെ പട്ടടയേറ്റുക
വാക്കുകൾ വറ്റുന്ന ഘോഷയാത്രയിൽ
പരിഹാസ്യനാക്കിയെന്നെ
പടികടത്തീടുക


എങ്കിലും,
തല വണങ്ങിയൊതുങ്ങിയവനു
സ്വർഗ്ഗരാജ്യവും
മൂക്കയററുത്ത്‌ മുക്രയിട്ടവനു
ചാട്ടവാറടിയും നൽകുന്ന
നൽഭരണം വരുമെന്ന് പ്രഘോഷിച്ച്‌ കൊള്ളുക

കല്ലു ദൈവത്തോടു തൊട്ടാവാടിയുടെ പരിഭവം

ജ്ഞാതിശാസ്യം ഓതപ്പെട്ടവന്റെ മുഖം
അമാവാസിയന്നുപോലും വെട്ടം കാണരുതെന്ന്
നിന്റെ ശാസനം കറുപ്പിച്ചെഴുതുക

കറുകറുത്ത കവിതയൂറുമെന്ന്
എന്നെയൊട്ടുക്ക്‌ ഭദ്രം
മൂശയിലിട്ടടച്ച്‌ വെക്കുക
തീയൊട്ടും കുറയ്ക്കാതെയുരുക്കുക

കടുംവെട്ട്‌ വെട്ടുന്ന പട്ടകളിൽ
പെരും പാലായൊഴുകി
ശിലാവരണം തകർത്തു വരും നാമ്പിനെ
നുള്ളിയെറിഞ്ഞ്‌ നരകനൃത്തമാടുക

ആഗ്നേയ ശയ്യകളിൽ അമൃത്‌ വർഷിച്ച്‌
ഹിമപ്പെയ്ത്തേറ്റുറങ്ങുന്നവനുമുന്നിൽ
ശീതവാതമായ്‌ തിരുതാണ്ഡവമാടുക

കെട്ടുകളിലൂതിയന്യന്റെ കഷ്ടപർവ്വം
കുംഭ മുട്ടുവോളം മോന്തുന്ന
നിന്റെ ഇഷ്ട ജനങ്ങൾക്ക്‌ കാവലാളാവുക
കാർക്കിച്ച്‌ തുപ്പിയോനിൽ ക്ഷയം നിറയ്ക്കുക

തുടയെല്ലുപൊട്ടി ഏച്ചുകെട്ടി
തെരുവുതെണ്ടുന്ന പട്ടിക്ക്‌
മുഴമളക്കാതെ മുന്നേയെറിയുക
വേച്ചു വീണവയുടെ ആണിയിളക്കുക
ഒടുവിലിത്ര ഹുങ്കോടെ മൊഴിയുക
പഞ്ചഭൂതങ്ങൾക്കൊക്കെയും

നാഥൻ ഞാൻ അഞ്ചാതെയെന്നെ വണങ്ങുക